my mind is make-up

Ik heb Springsteen hier nog gezien.

Net als toen voelen mijn handen hem groeien: het te zware paar schoenen aan mijn twee vingers, mijn arm die het einde zoekt als ik een broekspijp binnenstebuiten draai. Ik vouw een shirt op en voel bijna een man onder mijn vingertoppen.

“Door de nieuwe bevindelijkheid leidt elk verschil van mening tot een kerkscheuring en wordt elk ander een afvallige.” -Ik ervaar dat anders. “Block.”

Ik zie daarbij altijd een blij iemand in een berenpak.

Ze liepen elkaar weer tegen het lijf op het Waagplein. Zijn blik liet haar leunen op de duwstang van de kinderwagen alsof ze een biertje bestelde. De dag was net begonnen, maar de nacht was nog lang. Hij keek even in de wagen. ‘Jij?’ vroeg ze. Hij stak twee vingers op. Ze zwegen nog even. ‘Tja,’ zeiden haar schouders. ‘Dag hè,’ zei hij.

He had the best mirrors, it was true. They showed him in his prime; in them, he was the go-getter, the deal maker, the Man. It was only when he closed his eyes that he saw the old man. The one with the saggy face and the empty eyes; the one that pointed straight at him and said: “You’re fired.”

Staand op het tuinpaadje liet ze in haar vleeskleurige ochtendjas hond en kind uit. De hond plaste tegen het hek; het kind sloeg de hoek om naar school. Ze zwaaide nog even met haar telefoonhand.